01. Let's do this.

Lily’s POV:

            Wygładziłam materiał sukienki, stojąc przed wejściem do hotelu, w którym właśnie dzisiejszego wieczoru odbywał się bal charytatywny. Zostałam wyznaczona razem z dwoma dziewczynami z redakcji, jako delegacja, by później opisać całe wydarzenie. Pani Williams, nasza szefowa nie zawracałaby sobie nawet głowy tą imprezą, gdyby nie gość specjalny, jeden z najbardziej zaangażowanych celebrytów – Justin Bieber. Miał właśnie przerwę w trasie i postanowił zaszczycić nas swoją obecnością.

            Nie myślcie jednak, że jestem jak jedna z wielu dziewczyn, które na sam jego widok dostają ataku padaczki. Jest cholernie przystojny, to fakt, ale nie na tyle, bym chciała się za nim uganiać.  

            Przeszłam przez próg, dostając się tym samym do przestronnego holu. Wnętrze było jak wyjęte z bajki. Pod sufitem wisiały dwa kryształowe żyrandole, ściany w odcieniach brązu, a na podłodze znajdowała się lśniąca posadzka. Z głośnym stukotem ruszyłam przed siebie, dostrzegając coraz więcej ludzi dookoła. Skierowałam się w stronę sali balowej, bo właśnie tam umówiłam się z przyjaciółkami. 

            Pomieszczenie było po brzegi wypełnione ludźmi, przez co miałam trudności w przedostaniu się pod ścianę, przy której zauważyłam swoje towarzyszki. Uśmiechały się do mnie, obserwując mój męczący spacer. Kiedy w końcu bez przeszkód mogłam nabrać powietrza, poczułam długie ramiona oplatające moje ciało.

            - Lily! – Do moich uszu dostał się piskliwy głos Sharon. Jej ciemne włosy mnie połaskotały. 

            Miley stała oparta plecami o kolumnę, krzyżując na klatce piersiowej ręce. Pomachała mi dłonią i rzuciła zdawkowe „hej”. To nie tak, że nie lubiłyśmy się czy coś, ona po prostu zawsze była taka… inna. Odosobniona.

            - Nie sądziłam, że będzie tu aż tyle ludzi – stwierdziłam, łapiąc za kieliszek znajdujący się na tacy przechodzącego obok kelnera. Upiłam łuk, ogarniając wzrokiem tłum. Gdy cała jego zawartość spłynęła po moim gardle, odstawiłam naczynie na drewniany stolik, stojący tuż obok.

            - To wszystko przez tego lalusia – warknęła z dezaprobatą blondynka. Włosy Mils były dzisiaj idealnie zaczesany do góry i przygładzone żelem. Uwielbiałam tę fryzurę!

            Sharon spojrzała na nią z dystansem, dziwiąc się jak ktoś mógł tak kogoś nazwać. Brunetka była cholernie uczciwa, przez co zastanawiałam się, dlaczego pracuje w brukowcu. 

            - O kim mówicie? – Spytałam, nie będąc pewną czy moje przypuszczenia są słuszne.

            - Jak to o kim? O Bieber’ze! Przyjechał tu jakieś dziesięć minut i już zgrywa wielką gwiazdę – odezwała się ponownie Miley.

            - I ci wszyscy ludzie przyszli tylko dla niego? – Byłam totalnie zszokowana zaistniała sytuacją. 

            - Tak, na szczęście już wyprowadzili te szalone nastolatki – tym razem odpowiedziała mi Shar, która nie kryła zdegustowania. 

            - Oh, przestańcie – on nie może być taki zły! – Zachichotałam, ale kiedy zauważyłam uniesione brwi blondynki, zamilkłam.   

            - Zaraz chyba sama się przekonasz – usłyszałam stłumiony przez krzyki głos Sharon. Obróciłam się w stronę, z której dochodził hałas i zostałam oślepiona przez flesze aparatów. Poprawiłam swoje włosy, obserwując zaistniałą sytuację. Paparazzi przepychali się, by być jak najbliżej gwiazdy. O wilku mowa! Justin’owi w końcu udało się wydostać, dzięki czemu bez przeszkód mógł skierować się… w naszą stronę? 

            - Witam panie – powiedział, mrugając jednym okiem, czym totalnie mnie zaskoczył, bo jego wzrok utkwiony był na mnie. Nie patrzył nigdzie indziej, tylko na moją twarz.

Posłałam mu mały uśmieszek, po czym tak po prostu odszedł, podchodząc pod podium. Stanął, poprawiając mikrofon. Wszyscy wpatrywali się w jego postawną sylwetkę.

            - Dobry wieczór, panie i panowie – zachrypnięty głos rozniósł się po sali, a ja nie potrafiłam oderwać wzroku od tej idealnej twarzy. 

            - Mam zaszczyt być obecnym na balu, zorganizowanym, by zebrać pieniądze na dofinansowanie biednych państw Afryki. Dlatego proszę o to, by nie zwracać na mnie dzisiaj zbytniej uwagi, a poświęcić swoją energię i dostępne pieniądze, by wesprzeć ten wspaniałomyślny cel. Miłej zabawy – dokończył i zszedł ze schodów. Sądziłam, że nikt nie przejmie się jego prośbą, jednak krzyki ucichły i nigdzie nie potrafiłam dostrzec światła aparatu. Wyparowali? 

            - Zapatrzony w siebie dupek – warknęła Miley, krzywiąc usta. Szatyn znów przeszedł obok, tym razem bez obstawy. Spojrzał na mnie ukradkiem, gdy ja podziwiałam jego ciało.

            - Ale jaki przystojny – zwróciłam się do przyjaciółek, czując tworzące się na moich licach rumieńce. 

            - Czyżby nasza Lily wpadła? – Zachichotała słodko brunetka, klepiąc mnie delikatnie w ramię.

            - Nie rozśmieszaj mnie – odpowiedziałam, krzyżując ramiona. 

            - Nadal nie rozumiem, po co Williams kazała nam tu przyjechać – stwierdziła z goryczą Mils. 

            - To wszystko przez Justin’a – odpowiedziała automatycznie Shar, rzucając jej spojrzenie w stylu „jesteś głupia czy głupia?”. 

            - Ja staram się być gdziekolwiek mnie wyśle – zagryzłam nerwowo wargę.

            - Lily… - zaczęła Miley, a ja już wiedziałam, co chce mi powiedzieć.

            - Tak, tak, nie zauważy mnie dopóki nie wykażę się czymś nowatorskim, już słyszałam tę śpiewkę – odpysknęłam, nadto agresywnie.

            - Nie kłóćcie mi się – odezwała się ciemnowłosa. - Już wolałam jak rozmawiałyśmy o Bieber’ze. Wkurzona, zaczęłam nerwowo przenosić ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Nagle poczułam jakby w moim mózgu pojawiła się jasna, świecąca żarówka.

            - Co ty powiedziałaś? – Spytałam, podekscytowana.

            - Że wolałam jak już gadałyście o Justin’ie? – Sharon była zdezorientowana, gdy na mojej twarzy pojawił się szczery uśmiech.

            - A ty? Mogłabyś powtórzyć? – Zwróciłam się do krótko ściętej blondynki. 

            - Lil, przepraszam.

            - Nie, powtórz – stanowczo powiedziałam.

            - Że powinnaś czymś zaskoczyć redaktorkę. Jakiś nowy pomysł czy inne gówno – nie patrzyła na mnie, a szkoda, bo w tamtej chwili w moich oczach na pewno pojawiły się iskierki.

            - Kocham was! – Pisnęłam, obejmując natychmiast ich ciała.

            - Dusisz nas – zaśmiała się jedna. Uwolniłam je z żelaznego uścisku.

            - Sorrki – rzuciłam, łapiąc się za rozgrzane policzka. 

            - Może należą się nam jakieś wyjaśnienia? – Srogi głos Miley zaniepokoił mnie, jednak, gdy dziewczyna uśmiechnęła się, wiedziałam, że mogę mówić.

            - Wyobrażacie sobie naszą gazetę z wielkim nagłówkiem na pierwszej stronie – „Jak zdobyć idola nastolatków?”. 

            - Zwariowałaś – to jedyne, co udało się wydusić Sharon.

            - Oczywiście, że nie! To będzie hit – zaśmiałam się.

            - Naprawdę coś z tobą nie tak. Nie uderzyłaś się przypadkiem? – Dłoń Mils wylądowała na moim czole, w celu sprawdzenia temperatury.

            - Przestańcie histeryzować – powiedziałam, zrzucając jej rękę.

            - Ty chyba nie wiesz, na co się porywasz, dziewczyno – blondynka była widocznie przejęta.

            - Rozumiem, że zależy ci na tym cholernym awansie, ale czy chcesz zadzierać z milionami beliebers? Przecież jego fani cię zakatują.

            - Powiem wam coś jeszcze. To nie będzie taki zwykły artykuł, bo mam zamiar mu złamać to serce. Najpierw rozkochać, potem zostawić. Czy to nie faceci zawsze tak robią? Tym razem role się obrócą, a ja na tym zgotuję niezłą posadkę – powiedziałam, rozglądając się dookoła.

            - Miley, nie możemy teraz panikować. Przecież nikt nie ma pewności, że on z nią będzie chciał nawet rozmawiać – dotarł do mnie cichy głos Sharon.

            - Czyli wątpisz we mnie? – Zaśmiałam się sarkastycznie.

            - Tak, obstawiam, że nawet, jeśli się z nim umówisz to on z tobą zerwie nim miną te dwa tygodnie, a twój plan spali na panewce – zimne spojrzenie Mils wylądowało na mojej twarzy.

            - Czyli co? Zakład? – Byłam pewna, że propozycja ciemnowłosej to jedynie dowcip, jednak postanowiłam skorzystać z okazji i zanim mogła cofnąć swoje słowa, chwyciłam dłoń blondynki. Ku mojemu zaskoczeniu nie wyrywała się, rzuciła jednak zdawkowe pytanie:

            - Co zdobywa wygrany?

            - Rację – mój głos brzmiał jakby wcale do mnie nie należał, przez co poczułam dreszcze.

            - Obie powariowałyście – zaśmiała się Sharon, „przecinając” nasz uścisk.

            - A więc do dzieła – odróciłam się od nich, kierując się stanowczym krokiem w poszukiwaniu sławnego szatyna.  

Justin’s POV

- Wyglądasz jak pedał w tym garniturze. – Chaz parsknął śmiechem, poprawiając kołnierz czerwonej koszuli. Sam kucnąłem, by zawiązać sznurówki czarnych butów i wyprostowałem się.

            - A Ty jak wyciągnięty psu z gęby. Czerwona koszula i niebieskie jeansy? Gdzieś ty się, człowieku, urodził – uśmiechnąłem się pod nosem, przybijając piątkę z własną podświadomością. – Muszę jakoś normalnie wyglądać przy tobie. Gdzie jest Ryan?! – krzyknąłem, będąc gotowym do wyjścia.

            - Jestem już, jestem! – zasalutował, wchodząc do garderoby Tourbusa i zagwizdał. – Wow, ale się wystroiłeś.

            Zjechałem wzrokiem od jego stóp aż po samą głowę i stwierdziłem, że przebywam z idiotami. Nie dość, że Chaz połączył swoje części garderoby w fatalny sposób to jeszcze Ryan przywdział na siebie czerwone spodnie.

            - Idziemy na imprezę charytatywną, a nie do club’u. Wiecie o tym, prawda? – wsunąłem iPhona do kieszeni spodni i przeczesałem ułożone włosy. Chłopaki wymienili spojrzenia i w tym samym momencie wzruszyli ramionami.

            - Wrzuć na luz, Bizzle. Ostatnio zrobiłeś się strasznie ckliwy. – usłyszałem głos młodego bruneta, kiedy wychodziliśmy z busa i wsiadaliśmy do czarnego Van’a, którym mieliśmy udać się na imprezę.

            - I zapatrzony w siebie.

            - Boże, moje włosy, jak ja wyglądam?!

            - Gdzie moja pianka?!

            - Kto ruszał mojego laptopa?!

            Po kilku minutach przedrzeźniania mnie, Chaz i Ryan pokładali się ze śmiechu na tylnych siedzeniach samochodu. Przewróciłem oczyma i zwilżyłem wargi końcem języka w momencie, gdy zatrzymaliśmy się przed hotelem. Do moich uszu od razu dobiegły piski zgromadzonych gapiów i skandowanie mojego imienia, zauważyłem również flesze aparatów. Wziąłem głęboki wdech i łapiąc za klamkę, otworzyłem drzwi samochodu.

- Justin, jak skomentujesz ostatnie plotki na temat twojego rasizmu? – uniosłem do góry brwi, słysząc pytanie jednego z fotoreporterów. – Czy coś cię łączy z Barbarą Palvin? Kiedy masz zamiar wydać nową płytę? - Postanowiłem to wszystko ignorować, bo gdybym się odezwał, rozsiałbym jeszcze większe powody do wymyślania przeróżnych rzeczy na mój temat.

Kiedy wreszcie udało mi się przedostać do wnętrza hotelu obejrzałem się za chłopakami. Nie zdziwił mnie widok Chaz’a i Ryan’a, którzy wygłupiali się do kamery i chętnie odpowiadali na każde zadane im pytanie.

            - Dzień dobry, panie Biebier. Za chwilę ma pan wystąpienie. – wysoki mężczyzna ubrany w szary garnitur ułożył dłoń na moich plecach i gestem ręki zaprosił mnie do sali.

Od razu wyłapałem ciekawskie i podniecone szepty na mój temat oraz to, że niemal każdy tutaj mi się przyglądał. Poprawiłem mankiet koszuli i przeszedłem wzdłuż sali, żeby dostać się na scenę.

Trzy dziewczyny stały zaraz przy stole na którym znajdował się poncz, więc nie było mowy, żebym obok nich nie przeszedł chcąc znaleźć się przy mikrofonie. Swoją drogą – czarna, idealnie wykrojona sukienka jednej z nich aż prosiła się o rozerwanie jej. Przywdziałem więc na twarz swój „firmowy” uśmieszek i wlepiłem wzrok w twarz młodej dziewczyny.

- Witam panie. – mruknąłem, puszczając do nich oczko i znowu przeniosłem swój wzrok na moją Boginię Czarnej Sukienki. Tak idealnie na jej leżała, że musiałem nerwowo poprawić spodnie modląc się w duchu, by mój organizm nie zareagował zbyt szybko.Skierowałem się natychmiast na podium.

- Dobry wieczór, panie i panowanie. – poprawiłem mikrofon, chrząkając cicho. - Mam zaszczyt być obecnym na balu, zorganizowanym, by zebrać pieniądze na dofinansowanie biednych państw Afryki. Dlatego proszę o to, by nie zwracać na mnie dzisiaj zbytniej uwagi, a poświęcić swoją energię i dostępne pieniądze, by wesprzeć ten wspaniałomyślny cel. Miłej zabawy. – w jednym momencie flesze aparatów zgasły, piski i podniecone szepty umilkły, a ja zszedłem ze sceny.

- Normalnie, Bieber, przemówienie roku! – Chaz klepnął mnie po plecach, kiedy usiadłem przy naszym okrągłym stoliku. Sądząc po ich zachowaniu i pustych już kieliszkach zdałem sobie sprawę, że zdążyli się już nawalić.

- Coś gadał do tych panienek? – Ryan skinął głową w stronę trzech dziewcząt i posłał im szeroki uśmiech.

- Jezu, zachowuj się. – mruknąłem, łapiąc za kieliszek szampana, by po chwili wlać w siebie gorzki trunek. – Po prostu się przywitałem.

- Ta blondyna ma niezłe cycki. – brunet wlepiał swoje spojrzenie w kierunku tematu naszej rozmowy, a ja zerknąłem ukradkiem na moją Boginię Czarnej Sukienki.

- Nawet jej do pięt nie dorastasz. – Ryan parsknął śmiechem, łapiąc się za serce. – Nie twoja liga, Butler.

- Ciekawe kto je tu przysłał. – przejechałem palcami po brodzie, podpierając się na kolanie.

- To są dziennikarki, na bank. – Chaz uśmiechnął się tryumfalnie, wypinając pierś do przodu. – Nie rozmawiają z nikim, stoją na uboczu, udają niedostępne. Wszystko po to, by pewnie opisać potem to całe przedstawienie z punktu widzenia osoby trzeciej. – wzruszył ramionami, wlewając kolejny kieliszek szampana w siebie.

- Ale ty jesteś mądry. – głos Ryan’a wywołał we mnie falę śmiechu, więc parsknąłem krótko.

- Jakoś nie wierzę, że są aż tak niedostępne.

- Proszę cię, Chaz. Spróbowałbyś podbić do którejś z nich to zmieszałyby Cię z błotem albo w ogóle zignorowały. Czekają na jakąś sensację, dopiero wtedy działają. – przysłuchiwałem się w znudzeniu wymianie ich zdań, sunąc opuszkami palców po uchwycie pustego już kieliszka.

- Bieber, ty jesteś sensacją. Weź się przewróć na krześle czy coś. – Chaz klepnął mnie mocno w plecy i parsknął śmiechem. Spiorunowałem go wzrokiem.

- To nie może być błahostka. Sensacją byłby na przykład pijany Justin dobierający się do którejś z kobiet tutaj – przewróciłem oczyma. Mieli niezłą zabawę.

Nagle Chaz się wyprostował, uśmiechnął szeroko ukazując rządek swoich białych zębów i klasnął w dłonie. Jego zachowanie oznaczało jedno – kolejny durny pomysł.

- Bizzle, idź podbij do którejś z nich. Ciekawe co wtedy powiedzą. – Szczerzył się do mnie szeroko, a ja miałem ochotę pozbawić go tego chytrego uśmiechu.

- Daj sobie spokój, Chaz. Mam teraz na głowie płytę. Nie wyrabiam, a co dopiero jak musiałbym się użerać do tego z jakąś panienką z taniego pisemka. –
hciałem jak najszybciej odsunąć ten temat na bok, jednak na próżno.

- Oj, no dawaj, Bieber. Tak czy siak zostawisz ją po tygodniu, dwóch i wymigasz się natłokiem pracy i obowiązków. Jak zawsze zresztą. – Ryan przeszedł na stronę Chaza, argumentując się. – Chyba ty, sam Justin Bieber, idol miliona nastolatków na całym świecie się nie poddajesz z powodu jakiejś panienki, co?

Miarka się przebrała. Wyprostowałem się na krześle i poprawiłem kołnierz wystającej spod marynarki koszuli, rozpinając dwa guziki przy szyi i wyciągnąłem dłoń w kierunku Chaz’a. – Dwa tygodnie, nie więcej, a ona będzie we mnie zakochana po uszy. 

Brunet uśmiechnął się szeroko i nachylił nad stołem, by uścisnąć moją dłoń. Zakład został przyjęty, a ja zdałem sobie sprawę, że tym wszystkim nagrabię sobie jeszcze więcej kłopotów. Ale nikt nie ma prawy tłamsić mojej wyższości i poczucia męskości.

- I zacznij lepiej od teraz, bo jedna z nich właśnie idzie w naszym kierunku – głos Ryan'a spowodował, że podniosłem się z krzesła, odwracając w stronę, gdzie stały trzy dziewczyny. Wygładziłem dłonią marynarkę i uśmiechnąłem się nonszalancko, gdy moja Bogini Czarnej Sukienki okazała się obiektem zakładu.

____________________________

SERDECZNIE PODZIĘKOWANIA DLA CEVILII AUROHL ZA WYKONANIE DL NAS SZABLONU. ZACHĘCAMY TAKŻE DO WSTĄPIENIA NA JEJ FANFICTION PT."BLINGER"

Cześć, czołem!

I tak oto meldujemy się na posterunku z pierwszy rozdziałem. 

Chciałam Was poinformować, że highlyaboveski pisze z punktu widzenia Lily, a ja - czyli Ann - z punktu widzenia Justina. 

Zapraszamy również na nasze własne opowiadania:

Do następnego! xoxo

- Ann